Książka: Papugi z placu d'Arezzo

"Baptiste obejrzał kartkę z obydwu stron i znów przeczytał te dwa zdania. Serce zaczęło mu kołatać, ogarnęło go wzruszenie: w jego życiu coś się działo. Gorączkowo obejrzał kopertę, żeby ustalić jej pochodzenie: została nadana poprzedniego dnia, w ich dzielnicy. Żadnych wskazówek.

Nagle przeszył go chłód: jego oczy właśnie odczytały po raz drugi napisany odręcznie adres. Wprawdzie się zgadzał, ale za to list nie był przeznaczony dla niego. Przez nieuwagę otworzył korespondencję Joséphine".

Tajemnicze wiadomości w żółtych kopertach wywracają do góry nogami spokojne życie mieszkańców placu Arezzo. Anonimowe wyznania miłosne zaskakują, prowokują, dają nadzieję. Za ich sprawą opadają maski…

W swojej najnowszej powieści Eric-Emmanuel Schmitt z uwagą przygląda się człowiekowi we współczesnym świecie, w którym namiętność często myli się z miłością, a seks służy zagłuszaniu uczuciowej pustki. Mieszkańcy placu d’Arezzo zakochują się, cierpią, uczą się ufać, czasem bywają samotni – a ich losy układają się w zaskakującą mozaikę ukazującą całe spektrum możliwych odcieni miłości.

[Znak, 2014]

Nie wiem, czy za największe dzieło Schmitta nadal uchodzi „Oskar i pani Róża”, śmiem jednak twierdzić, że krótka forma to jednak jego najsilniejsza strona. Nawet kiedy książka fizycznie jest obszerna, z reguły składa się z opowiadań, które luźno lub w sposób zdecydowanie określony wiążą się ze sobą - jak w przypadku „Papug z placu d’Arezzo”. I tak jest najlepiej. Tę najnowszą książkę Schmitta uważam za bardzo udaną z kilku powodów. Po pierwsze, francuski pisarz zastosował w niej bardzo prosty...